ဓမၼနဲ႔ အဓမၼကို သိတန္ရာလ်က္ ႏွလုံးသြင္းမမွန္ပါလွ်င္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္တိုင္းမွာ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲဒုကၡကို ခါးသီးစြာ ခံစားေနရအုံးမွာပါဗ်ာ။ အခါအခြင့္သင့္ခ်ိန္မွာ တရားႏွလုံးသြင္းႏိုင္မွ ဘ၀သံသရာဆုံလည္ႏြား လည္ပတ္ႏိုင္မႈ အား ေလ်ာ့လာမယ္လို႔ ယူဆထားတာပါ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ထိထိမိမိ မက်င့္သုံးႏိုင္ေသးရင္ေတာင္မွ တရားအသိျဖန္႔ေ၀ရင္ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔အညီ ေနထိုင္တာပဲလို႔ စိတ္ေျဖၿပီး အသိတရား၀င္ေစမယ့္ အမွန္တရားေတြကိုသာ မျပတ္ မွ်ေ၀ခံစားလ်က္ရိွပါတယ္။
ေလာကမွာ ေနရသမွ်ဟာ ေသရဖို႔ပဲ ဦးတည္ေနေလေတာ့ အသိအျမင္ နိမ့္ပါးခ့ဲရင္ သံသရာလမ္းေၾကာင္း တိမ္းေစာင္းရေခ်လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ႏွလုံးမူေနခ့ဲမိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ ကို ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆၿပီး တစ္ဘ၀ သာေရးကို ႀကိဳးစားမိေနတ့ဲအခါမွာ ဘ၀နာေရးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚ တည့္တည့္မွာ ရိွေနတယ္ ဆိုတာ ျပန္လည္ခ်င့္ေတြးမိရင္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးစရာႀကီးပါ။ မေၾကာက္တတ္သူကို သတၱိရိွသူလို႔ ေခၚႏိုင္မလား။ .......... ေခၚႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
ဓမၼပဒမွာ ဤသို႔ ဆိုပါတယ္ . . .
သတၱ၀ါတို႔သည္ ခ်မ္းသာကို အလိုရိွကုန္၏။
မိမိ၏ခ်မ္းသာကို႐ွာလ်က္ သူတပါးတို႔ကို တုတ္ လွံတံျဖင့္ ညႇဥ္းဆဲေသာသူသည္ တမလြန္ဘ၀၌ လူ႔ခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို မရေလ။
...ထိုတရားေတာ္ပါ တုတ္ လွံတံျဖင့္ ညဥ္းဆဲသည္ ဆိုျခင္းကို အခြင့္ အာဏာျဖင့္ မတရား ညႇဥ္းဆဲျခင္းလို႔လည္း ေကာက္ယူႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေ႐ွးဘုန္း ေ႐ွးကံ ယခုကံတို႔ေၾကာင့္ လက္ရိွပစၥကၡဘ၀မွာ အခြင့္ အာဏာတည္ေၾကာင္း တရားသည္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာရေသာ္ျငား ထိုအခြင့္ အာဏာသည္ ေရပြက္ပမာ တစ္သက္လ်ာလည္းမဟုတ္ပါေလ။ ေလာကစည္းစိမ္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကမ္းနားမွ သစ္ပင္မို႔ ေလာကဓံ ေရစီးၾကမ္းကို အဘယ္မွ်ၾကာေအာင္ ေတာင့္ခံႏိုင္ပါမည္လဲ။ ေတာင့္ခံႏိုင္ဖို႔ တရား လိုအပ္ေနပါေပတယ္။ အသိအျမင္ႂကြယ္တ့ဲ တရား႐ွင္ေတြ ေလာကမွာ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္။ မရရင္ အ႐ံႈး (အရင္း မဟုတ္) ရရင္ အျမတ္ပါ။
မုဟုတၱမပိ ေစ ၀ိညဴ၊
ပ႑ိတံ ပယိ႐ုပါသတိ။
ခိပၸံ ဓမၼံ ၀ိဇာနာတိ၊
ဇိ၀ွါ သူပရသ ယထာ။ ။
